Ouderkerker voert actie: Wethouder minima laat gezin in armoede leven

Voor het gemeentehuis van Ouder-Amstel staat staat regelmatig een blauwe Renault Megane voorzien van wit papier voor de ramen. Op deze beplakte ramen is het protest en de beschuldiging aan een wethouder te lezen: “Wethouder minima beleid breekt belofte en laat gezin barsten”

Het is de auto van René van der Mark een chronisch zieke Ouderkerker. Rene brengt al een paar jaar de nijpende financiële situatie van zijn gezin onder de aandacht van het gemeentebestuur. De actie vindt plaats op Facebook en hij wijst met regelmaat naar de tekortkomingen van de gemeente op het minimabeleid voor chronisch zieken. Er zijn volgens Rene veel debatten geweest en loze beloftes gedaan.

Er wordt door deze actie inmiddels weer met Rene gesproken. Er is contact tussen Rene en dhr.Alberts van de PvdA. Rene roept mensen op zich te melden met als doel dat chronisch zieke, meer kunnen en mogen participeren in de gemeente. Het kan niet zo zijn dat zieke mensen worden vergeten omdat ze niet mee kunnen doen.

Rene aan het woord:

Zoals je weet voer ik al enige tijd actie tegen het minima beleid welk de gemeente hanteert. Vooral met betrekking tot de inkomenseis welke niet word afgezet tegen de lasten die een persoon heeft. Voor chronisch zieken (80-100% afgekeurd) houd dit namelijk in dat er enkel naar een iets te hoog inkomen word gekeken maar niet naar de extra lasten die een dergelijk persoon met zich mee draagt.

Als voorbeeld in mijn situatie: Medicatie minimaal 60 euro per maand. Medicatie maximaal 2000 euro per maand. Vervoer ziekenhuis maandelijks Parkeren ziekenhuis maandelijks Vervoer huisarts iedere drie weken Nieuw ondergoed beddengoed en broeken, iedere 3 maanden. Eigen risico binnen 1 maand verbruikt. Extra onderhoud auto vanwege veel gebruik. CAK hulp in huis.

Als je alles bij elkaar optelt kom ik tussen de 300 en 350 euro per maand. Als ik alle medicatie zou gebruiken, welke is voorgeschreven en dus nodig is, dan kom ik zelfs op een bedrag van 2000 euro of hoger. Ik bezuinig dus al op medicatie. Hierdoor beperk ik mijn kwaliteit van leven en kort het zelfs in. Dat laatste is niet perse bewezen, maar iets niet nemen houd in dat je lichaam iets mist. En dat zal uiteindelijk zijn uitwerking hebben op je levensduur. Sinds januari ben ik druk in gesprek geweest met de wethouder minimabeleid. De wethouder liet in maart weten dat, mocht de situatie schrijnend zijn, hij een uitzondering kon maken mits hij die kon verantwoorden. Tot dan toe hadden we het enkel over de collectieve zorgverzekering gehad. Niks anders. Dus die uitzondering kon enkel te maken hebben met het toewijzen, bij uitzondering, van een collectieve zorgverzekering.

Ik kreeg daarna een email waaruit ik het volgende opmaakte. Als ik zou voldoen aan de voorwaarden, dan zou hulp op korte termijn worden geboden. Ik voldeed aan de voorwaarden en liet mijn inkomen bekijken door een deskundige, door de gemeente aangewezen persoon. Deze stelde vast dat de situatie schrijnend was en rade aan een Collectieve zorgverzekering (CAV) toe te kennen met terugwerkende kracht vanaf 1 januari 2020 en kwijtschelding gem. belasting. Tevens stond in het rapport dat ik per 1 november maandelijks 325 euro tekort zou komen. Er moest dus meer worden gedaan dan enkel deze twee zaken toewijzen.

Volgens de wethouder zou ik op het rapport mogen reageren maar die kans werd mij al ontnomen. En voor ik het wist kreeg ik een brief thuis, ondertekend door de burgemeester, waaruit ik opmaakte dat de wethouder nu enkel mijn medicatie wilde vergoeden a 60 euro. Want dat stond in hét rapport. Dat die kosten vele malen hoger horen te liggen stond er niet bij. Hoewel het erg aardig lijkt heb ik natuurlijk niks aan 60 euro als je maandelijks 325 euro tekort komt. Het was ook niet de afspraak.

De afspraak was, een CAV als ik zou voldoen aan de voorwaarden en als de wethouder verantwoording af kon leggen. Met het rapport van de deskundige kon hij dat naar mijn mening. De wethouder liet vervolgens niks meer horen, ondanks mijn vele vragen en email aan zijn adres. Dus diende ik een klacht in. Die werd behandeld door de burgemeester welke eind juli iets zal laten horen omtrent de klacht.

Ondertussen had ik, dom maar waar, een verkeersboete opgelopen. Resultaat is dat ik mijn zorgverzekering niet meer kan betalen en dus nu, vanaf 20 juli, zonder aanvullende zorgverzekering zit. Resultaat is dat mijn dochter haar beugel niet meer kan betalen en ik dus geen zorg meer kan afnemen. En uiteindelijk komt er natuurlijk een deurwaarder om het geld te collecteren. Een regeling is niet mogelijk. Hierdoor is mijn actie aangescherpt en ben ik dus demonstratief voor het gemeentehuis gaan staan. Hierop heeft de burgemeester besloten mij te helpen, mits ik mij aanmeld bij de schuldhulp. Zij zal dan zorgdragen voor mijn zorgverzekering, althans even proberen de situatie te bevriezen.

De schuldhulp kan ik niet in. Ik ben daar al geweest en kreeg te horen dat er niet genoeg schulden zijn. Tevens is het inkomen te laag om de lasten te dragen. Als er al schulden zijn kunnen die dus niet worden voldaan. De schuldhulpverlener zei, de gemeente is aan zet.. U heeft het prima op orde. Maar helaas neemt de gemeente daar geen genoegen mee en moet ik dus terug en in gesprek. Soms vraag ik mij af of de gemeente door heeft dat ik een hersenaandoening heb. Soms vraag ik mij ook af of ze niet vergeten zijn dat ik, door alle stress al twee keer door een ambulance ben behandeld en 1 x ben opgehaald en afgevoerd naar het ziekenhuis. Kortom, de gemeente houd geen rekening met chronisch zieken. Ik blijf het zeggen. Je blijft in die draaimolen komen en als je misselijk bent heb je verloren. Tot zo ver. Het is nu weer afwachten wat de schuldhulp van mij wil.

Conclusie.

Sinds 2014 zijn gemeentes gehouden chronisch zieken en gehandicapten te compenseren. Wat voorheen het rijk deed is nu opgedragen aan de gemeente. De gemeente vind echter dat de chronisch zieken zelf maar de broek op moeten houden en stelt inkomenseisen zonder naar de lasten te kijken.

De gemeente slaagt dus niet in haar opdracht en wentelt het probleem op de zieke af. De gemeente stelt geen geld te hebben om zieken te compenseren. Ik heb gezegd dat dit niet mijn probleem is en dat ze maar verhaal moeten gaan halen in Den Haag. Het is niet mijn probleem.

De opdracht aan de gemeente, vanuit Den Haag is duidelijk. Compenseer chronisch zieken welke hogere lasten dragen. Niks meer, niks minder. Ook WMO aanvragen lopen compleet in de soep in Ouder Amstel. Beloofde zaken worden ongedaan gemaakt om geld te besparen en wachten op een besluit duurt maanden. Oftewel, zolang je niks hebt kan je niet in bezwaar.

De gemeente slaagt dus niet in haar opdracht waarvan gezinnen zoals ik de dupe zijn. De dupe is trouwens een klein woord als je bedenkt dat ik dakloos kan raken en al bijna een jaar enkel nog avond eten tot mij neem. Simpel omdat er geen geld is en omdat de gemeente vind dag het mijn eigen schuld is. De arbeidsprikkel, zelf je broek ophouden, word dan ook in overvloed toegepast op chronisch zieken.