Iedere dag zie ik het weer. In de wachtkamer van de tandarts, in het openbaar vervoer,
Geschreven door Nieuwsredactie Op 7 juni 2018
Iedere dag zie ik het weer. In de wachtkamer van de tandarts, in het openbaar vervoer, in de kantine op mijn werk, in het verkeer, tijdens het uitgaan…
De mobiele telefoon heeft het tegenwoordig gewonnen van het echte sociale contact.
Als politieman kom ik overal. Ik heb veel contact met mensen. Al een tijd merk ik dat de wereld om mij heen verandert.
Gebeurtenissen worden volop gedeeld via social media. Ook de politie is erg actief op social media. Maar waar is de tijd van een goed gesprek bij de bushalte gebleven?
Tijdens de pauze van mijn werk kijk ik weleens om mij heen. Iedereen is stil, iedereen kijkt naar het scherm van hun telefoon. Ik mis de tijd dat we maar bleven lachen om die ene collega. Of dat we praatten over gebeurtenissen in onze wijk. Tegenwoordig gaat het vaak over een ‘grappig’ filmpje op social media. Social media is mooi en heeft zijn kracht, maar is de kracht van social media groter dan een goed gesprek? Ik vind van niet.
Ik ben niet onschuldig, integendeel. Ik doe er ook aan mee. Ik heb twee telefoons en een ‘slim horloge’. De hele dag gaat het door; WhatsApp, Instagram, Snapchat en Facebook.
Sinds een paar jaar kan ik ook veel van mijn werkzaamheden uitvoeren op een telefoon. Dus zelfs tijdens mijn werk zijn mijn collega’s en ik druk met een telefoon bezig. Het sociale praatje op straat verdwijnt. Altijd maar die telefoon die tussen ons en de burger in staat. Waar is die tijd van een gezellig gesprek gebleven?
Ik zie het dan ook als een uitdaging om dit te veranderen, minder telefoons en meer het échte sociale contact. Aankomende tijd ga ik tijdens mijn diensten zo min mogelijk mijn telefoon gebruiken en meer investeren in een gewoon gesprek met u.
Doet u met mij mee? Gaat u ook meer het gesprek aan met een ‘vreemde’? Ik hoop dat u ontdekt wat voor moois een praatje kan opleveren. Laat het mij weten in een reactie onder deze blog.
Deel mijn blog met zoveel mogelijk mensen en laat zien dat u mee doet. Ik kan dit niet alleen. Ik hoop u binnenkort tegen te komen op straat, zodat wij samen een praatje kunnen maken.
De kans bestaat dat u mijn blog leest in de bushalte, maar ik kon mij geen andere optie bedenken om u allemaal te bereiken. Legt u na het lezen van mijn blog uw telefoon weg? Laten we de goede oude tijd niet vergeten!”
