– Hot Jamm week 40 –

“The Godfather of Go Go”, Chuck Brown is de onbetwiste enige oprichter en maker van Go-Go muziek, een hypnotiserend dansbaar genre diep geworteld in funk en soul dat hij ontwikkelde in de vroege jaren 70, en de enige vorm van expressieve cultuur die ontstond in het District of Columbia. Chucks kenmerkende stijl, die veel van de belangrijkste populaire R&B-stijlen van de afgelopen drie decennia voorspelt, leverde hem een ​​plek op in de Amerikaanse muzikale royalty. Deze achting werd gehandhaafd door de reputatie van zijn legendarische liveshows, zwaar op publieksparticipatie en opgebouwd rond “de beat” om een ​​ongeëvenaarde non-stop feestsfeer te creëren.

Terwijl hij in de jaren 60 op zoek was naar een geluid dat hij zichzelf kon noemen, raakte Chuck diep geïnspireerd door artiesten als James Brown. Hij greep naar de Latijnse percussiegroove van de band waarmee hij destijds speelde, Los Latinos. Door dit te combineren met zijn roots, zijn liefde voor blues, jazz, gospel, soul en Afrikaanse ritmes, begon Chuck zijn eigen unieke geluid te ontwikkelen. Brown begon met het spelen van top veertig, hij verdeelde het over nummers met percussie en vraag en antwoord van het publiek, en hield de muziek gaande, en de dansvloer vol.

Zijn eerste hit was “We the People” op het debuutalbum met dezelfde naam in 1972. Daarna kwam het album Salt of the Earth , met de hit “Blow Your Whistle” (gesampled door Grammy-winnares Eve in 2007 in haar hit “Tambourine”), en een van de meest gesamplede breakbeats aller tijden van “Ashley’s Roach Clip” (inclusief Eric B en Rakim, LL Cool J en talloze anderen). In 1978 werden de Soul Searchers Chuck Brown and the Soul Searchers, en Chucks originele compositie “Bustin’ Loose” nam de #1 plek in Billboard, op Source/MCA Records. Het nummer werd gebruikt in de hit “Hot in Herre” uit 2002 van Grammy-winnaar Nelly en is nog steeds een van de meest relevante en vaak gesamplede funksongs ooit geschreven (“Bustin’ Loose” was onlangs te horen in een nationale televisiecampagne voor Chips Ahoy).

Na een uitgebreide tournee door de VS, maar zonder geld om te laten zien voor zijn succes, ging Chuck op zoek naar inspiratie. Hij vond het in zijn volgende hit, de Billboard-hitlijst “We Need Some Money”, die hem weer de wereld rond stuwde. Brown herontdekte toen zijn liefde voor jazz en creëerde de “Go Go Swing Medley”, waarmee hij mensen over de hele wereld liet kennismaken met klassiekers van Duke Ellington, Johnny Mercer en James Moody, gedraaid op Chucks onnavolgbare manier. Chuck Brown en de Soul Searchers, onafhankelijk uitgebracht en later op Polygram Records, bereikten opnieuw een internationaal publiek via een 1985 op het Hollandse North Seas Jazz Festival. Tussen de sets van Curtis Mayfield en James Brown door, onderwees Chuck iedereen over het genre dat hij had gecreëerd. Datzelfde jaar introduceerde Chris Blackwell de film “Good to Go”, een veel gehypte maar slechte weerspiegeling van de scene. Niettemin begonnen andere artiesten, zoals Salt N Pepa, Kurtis Blow en Grace Jones, zijn geluid in hun muziek te verwerken. Brown bleef opnemen, optreden in de VS, met periodes in Europa en Japan in de jaren negentig.

Na een reeks live-opnames ontmoette hij in die tijd een onontdekt, verlegen talent genaamd Eva Cassidy in het begin van de jaren negentig. Zijn levenslange droom om met een dame te zingen, voortkomend uit zijn liefde voor duetten van onder andere Louis Armstrong met Ella Fitzgerald en Billy Eckstine met Sarah Vaughan, kwam tot bloei met de door critici geprezen en wereldwijde release van “The Other Side” van Chuck Brown en Eva Cassidy (die de originele opname van de wereldwijde Eva Cassidy-hit “Over the Rainbow” bevatte). Hij droeg een jazzstandardsalbum op aan mevrouw Cassidy na haar tragische verlies aan kanker.

In 2001 bracht hij de Billboard-hit “Your Game… Live at the 9:30 Club” uit, die door Billboard’s R&B-redacteur, rapper Chuck D en anderen werd verkozen tot een van de top 10 albums van 2001. Daarna volgde een live-dvd, die door Murder Dog Magazine werd omschreven als “mogelijk de beste liveconcertvideo/dvd die ik ooit heb gezien”. In hetzelfde jaar werd een dubbel geremasterd album “Best Of” uitgebracht. In 2006 kende de National Endowment for the Arts Chuck een “Lifetime Heritage Fellowship” toe, de hoogste onderscheiding van de federale overheid voor folk en traditionele kunsten, en Chuck trad in 2006 ook op in de Rock And Roll Hall of Fame. Het jaar daarop debuteerde zijn cd “We’re About the Business” als het #1 onafhankelijke album en #2 R&B-album in Billboard. Het National Visionary Leadership Project erkende Chucks bijdragen aan het vormgeven van de Amerikaanse geschiedenis in 2007, en voegde zich bij eerdere ereleden zoals Ray Charles, Quincy Jones, BB King en Earth Kitt.

Chuck nam op met artiesten die zo divers waren als Thievery Corporation, Brian Culbertson, Jeff Majors en Kindred the Family Soul. Een straat in Washington DC werd omgedoopt tot “Chuck Brown Way”. In september 2010 bracht Brown een ambitieuze set van drie cd’s uit, “We Got This”, met onder andere het voor een Grammy genomineerde nummer LOVE met Jill Scott en Marcus Miller. Als onderdeel van de support voor het nieuwe album waren er enkele recente optredens, waaronder de Jimmy Fallon Show met The Roots, de Mo’Nique show, NPR’s Tiny Desk Unit en NPR’s World Café. Het National Symphony Orchestra bracht in september 2011 een eerbetoon aan Chuck Brown met 2 in opdracht gemaakte werken van orkestrale arrangementen en een optreden op de West Lawn van het Amerikaanse Capitool. Bijgewoond door naar schatting 50.000 mensen traden het NSO en Chuck samen op, gevolgd door zijn band in concert met gasten Doug E Fresh en Sugar Bear. Chuck Brown overleed op 16 mei 2012. Chuck Brown Memorial Park werd geopend op 22 augustus 2014. De Chuck Brown Band, die met The Godfather de wereld rondreisde, draagt ​​de fakkel en houdt de beat en de erfenis levend. Hun nieuwe single is daar getuige van en is daarom ook de komende week de hot jamm op ons station. Een fijne musikale week gewenst en een funky freak-end!